Η παρέα μας έγινε ακόμα πιο μεγάλη αυτή τη χρονιά. Το γήπεδο του χωριού γέμιζε παιδιά τρεις φορές τη βδομάδα. Τα κιτρινόμαυρα της Δόξας φορέθηκαν από οκτάχρονα πιτσιρίκια με καμάρι! Φυσικά και δεν ήταν όλα ρόδινα... Σίγουρα, πολλές φορές γύριζαν στο σπίτι με δάκρυα στα μάτια τους. Έστω και μια φορά όμως αν φτερούγισε η καρδούλα τους από χαρά, αυτό σημαίνει ότι άξιζε τον κόπο. Αυτά τα συναισθήματα που προκαλεί το ποδόσφαιρο τα ξέρουν μόνο αυτοί που έχουν παίξει κάποτε...
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους συμμετείχαν και σε όλους όσους βοήθησαν τη φετινή χρονιά.
...τελικά άξιζε;
